تاثير بازي رايانه اي بر سلامت و آسايش کودکان به طور گسترده اي شناخته شده است و مشکلي جدي محسوب مي شود; يافته ها نشان مي دهد بازي رايانه اي يا حتي تماشاي فيلمي که هيجان انگيز باشد، مي تواند در فرآيند يادگيري تاثيرگذار باشد. محققان مي گويند: اين بازي ها در حال تخريب کردن روح و روان بچه ها هستند و بهتر است خانواده ها بيشتر بر فرزندان خود نظارت داشته باشند. اما متوسط سني افراد براي بازي هاي رايانه اي در کشورهاي امريکايي و اروپايي بالاي 30 سال و حتي در برخي موارد 39 سال گزارش شده است; اين در حالي است که گروه هدف اين بازي ها در ايران بين 16 تا 18 سال هستند. به همين لحاظ انتظار مي رود حساسيت ها و توجهات فوق العاده اي را از سوي مسئولان و خصوصا خانواده ها به خود جلب کند. بنابراين گزارش، بيشتر خانواده هاي امريکايي و کانادايي در خريد بازي رايانه اي، فرزندان خود را همراهي مي کنند اما در ايران نه تنها پدر و مادرها در خريد بازي فرزندان را ياري نمي کنند، بلکه بر محتواي بازي ها هم نظارتي ندارند.
وقتي بازي مي کنم دوست ندارم کسي با من حرف بزند اميد دانش آموز 10 ساله اي است که از 24 ساعت روز، 7 ساعت در مدرسه است و از 17 ساعت باقي مانده حداقل 8 ساعت با بازي هاي رايانه اي، خود را سرگرم مي کند. وي مي گويد: وقتي بازي مي کنم دوست ندارم کسي وارد اتاقم شود و با من حرف بزند. مادرش ادامه مي دهد: خيلي نگرانم زماني که در حال بازي کردن است خدا نکند که بازي را باخته باشد، فرياد بلندي مي کشد و دوباره سر جايش مي نشيند و بازي را دوباره شروع مي کند.
فقط براي پر کردن اوقات فراغت امير 17 ساله که دانش آموز درسخواني است، اظهار مي دارد: روزي 2 تا 3 ساعت با کامپيوتر بازي مي کنم و اگر اين زمان بيشتر شود پدر و مادرم به من تذکر مي دهند. وي عنوان مي کند: اول درس مي خوانم و بعد در اوقات فراغتم پشت رايانه ام مي نشينم و بازي مي کنم.
بيشتر بازي ها مخصوص پسرها هستند مريم 14 ساله نسبت به طراحان بازي هاي رايانه اي اعتراض دارد و مي گويد: بيش تر بازي هايي که طراحي مي شود مخصوص پسرهاست و اکثر آن ها يا جنگي است يا فوتبال. وي گفت: من خيلي کم بازي دخترانه پيدا مي کنم ولي با اين حال حداقل روزي 4 ساعت بازي مي کنم البته خانواده ام اصلا اجازه نمي دهند بازي هايي که بيشتر از سنم است را بازي کنم.
حتي براي غذا خوردن بايد به او التماس کنم مادر ميلاد 15 ساله که بسيار نگران فرزندش است، اظهار مي دارد: ديگر توان حرف زدن با اين بچه را ندارم حتي براي غذا خوردن بايد از او خواهش کنم. اين پسر فقط در حال بازي کردن با رايانه اش است. ديگر به جايي رسيده است که به پدرش مي گويم اين رايانه را بفروشيم تا هم خيال خودمان راحت شود و هم خيال اين پسر. اين مادر عنوان مي کند: حالا اگر بازي خوبي بود، اشکالي نداشت اما او فقط در حال استفاده از بازي هاي جنگي است و در روحيه اش خيلي تاثير بدي گذاشته است. وي ادامه مي دهد: پسرم پرخاشگر شده است; به مهماني که مي رويم حرف نمي زند و مدام در حال حرکت دادن دست و پاهايش است، به خدا قسم ديگر خسته شده ام.
بازي هاي سخت تر، فشار بيشتر به ذهن کودک نادر قلم بر، روانشناس، در خصوص سخت بودن بازي هاي رايانه اي مي گويد: هر چقدر بازي ها سخت تر باشد، کودک نياز به تفکر انتزاعي براي بازي پيدا کرده و اين امر فشار زيادي را به ذهن او وارد مي کند. وي با بيان اين که بازي هاي رايانه اي متناسب با سن بچه ها ساخته مي شود، افزود: خانواده ها بايد نظارت داشته باشند تا فرزندانشان از بازي هاي متناسب با سن خود استفاده کنند. قلم بر اظهار مي دارد: در کتاب هاي روانشناسي، بحثي به نام روانشناسي کودک وجود دارد که در آن معين مي شود سطح تفکر کودک چه قدر است; بنابراين حرکات هيجاني که هر کودکي متناسب با هر بازي دارد با هم متفاوت است; چرا که بچه ها از لحاظ اجتماعي، عاطفي، اخلاقي و شناختي، رفتارهاي متفاوتي را بعد از بازي ها از خود نشان مي دهند. وي تصريح مي کند: تبديل زندگي هاي سنتي به آپارتماني، سبب گرايش بيش تر کودکان به بازي هاي رايانه اي شده است; اين بازي ها سرگرمي زيادي براي آن ها ايجاد مي کنند اما روابط اجتماعي فرد را کاهش مي دهند. استاد دانشگاه تربيت معلم درباره تاثير اين بازي ها بر درس کودکان مي گويد: بازي هاي رايانه اي سبب کاهش تمرکز کودکان بر درس شده و اگر کودک قبل از بازي با رايانه مطالعه داشته باشد، در يادآوري مطالب دچار اختلال مي شود.
وقتي بازي مي کنم دوست ندارم کسي با من حرف بزند اميد دانش آموز 10 ساله اي است که از 24 ساعت روز، 7 ساعت در مدرسه است و از 17 ساعت باقي مانده حداقل 8 ساعت با بازي هاي رايانه اي، خود را سرگرم مي کند. وي مي گويد: وقتي بازي مي کنم دوست ندارم کسي وارد اتاقم شود و با من حرف بزند. مادرش ادامه مي دهد: خيلي نگرانم زماني که در حال بازي کردن است خدا نکند که بازي را باخته باشد، فرياد بلندي مي کشد و دوباره سر جايش مي نشيند و بازي را دوباره شروع مي کند.
فقط براي پر کردن اوقات فراغت امير 17 ساله که دانش آموز درسخواني است، اظهار مي دارد: روزي 2 تا 3 ساعت با کامپيوتر بازي مي کنم و اگر اين زمان بيشتر شود پدر و مادرم به من تذکر مي دهند. وي عنوان مي کند: اول درس مي خوانم و بعد در اوقات فراغتم پشت رايانه ام مي نشينم و بازي مي کنم.
بيشتر بازي ها مخصوص پسرها هستند مريم 14 ساله نسبت به طراحان بازي هاي رايانه اي اعتراض دارد و مي گويد: بيش تر بازي هايي که طراحي مي شود مخصوص پسرهاست و اکثر آن ها يا جنگي است يا فوتبال. وي گفت: من خيلي کم بازي دخترانه پيدا مي کنم ولي با اين حال حداقل روزي 4 ساعت بازي مي کنم البته خانواده ام اصلا اجازه نمي دهند بازي هايي که بيشتر از سنم است را بازي کنم.
حتي براي غذا خوردن بايد به او التماس کنم مادر ميلاد 15 ساله که بسيار نگران فرزندش است، اظهار مي دارد: ديگر توان حرف زدن با اين بچه را ندارم حتي براي غذا خوردن بايد از او خواهش کنم. اين پسر فقط در حال بازي کردن با رايانه اش است. ديگر به جايي رسيده است که به پدرش مي گويم اين رايانه را بفروشيم تا هم خيال خودمان راحت شود و هم خيال اين پسر. اين مادر عنوان مي کند: حالا اگر بازي خوبي بود، اشکالي نداشت اما او فقط در حال استفاده از بازي هاي جنگي است و در روحيه اش خيلي تاثير بدي گذاشته است. وي ادامه مي دهد: پسرم پرخاشگر شده است; به مهماني که مي رويم حرف نمي زند و مدام در حال حرکت دادن دست و پاهايش است، به خدا قسم ديگر خسته شده ام.
بازي هاي سخت تر، فشار بيشتر به ذهن کودک نادر قلم بر، روانشناس، در خصوص سخت بودن بازي هاي رايانه اي مي گويد: هر چقدر بازي ها سخت تر باشد، کودک نياز به تفکر انتزاعي براي بازي پيدا کرده و اين امر فشار زيادي را به ذهن او وارد مي کند. وي با بيان اين که بازي هاي رايانه اي متناسب با سن بچه ها ساخته مي شود، افزود: خانواده ها بايد نظارت داشته باشند تا فرزندانشان از بازي هاي متناسب با سن خود استفاده کنند. قلم بر اظهار مي دارد: در کتاب هاي روانشناسي، بحثي به نام روانشناسي کودک وجود دارد که در آن معين مي شود سطح تفکر کودک چه قدر است; بنابراين حرکات هيجاني که هر کودکي متناسب با هر بازي دارد با هم متفاوت است; چرا که بچه ها از لحاظ اجتماعي، عاطفي، اخلاقي و شناختي، رفتارهاي متفاوتي را بعد از بازي ها از خود نشان مي دهند. وي تصريح مي کند: تبديل زندگي هاي سنتي به آپارتماني، سبب گرايش بيش تر کودکان به بازي هاي رايانه اي شده است; اين بازي ها سرگرمي زيادي براي آن ها ايجاد مي کنند اما روابط اجتماعي فرد را کاهش مي دهند. استاد دانشگاه تربيت معلم درباره تاثير اين بازي ها بر درس کودکان مي گويد: بازي هاي رايانه اي سبب کاهش تمرکز کودکان بر درس شده و اگر کودک قبل از بازي با رايانه مطالعه داشته باشد، در يادآوري مطالب دچار اختلال مي شود.
